Historia
Historia wsi Dąbrówka i szkoły
Dąbrówka
to niewielka wieś położona na krańcu gminy, w połowie drogi między Orzyszem a Mikołajkami.
Pierwsza wzmianka o Dąbrówce, wsi czynszowej założonej
na prawie chełmińskim, pochodzi z pierwszej połowy XV wieku, w chwili powstania jej obszar wynosił 70 włók
(1 włóka to 16,8 hektara).
Zakładając wieś czynszową na prawie chełmińskim Zakon wyznaczał zasadźcę – sołtysa, którego obowiązkiem było zasiedlenie nadanego mu na ten cel obszaru ziemi
Zasadźcy z okręgów przygranicznych udawali się zazwyczaj na Mazowsze i tam werbowali osadników. Sołtys otrzymywał dziedzicznie kilka włók ziemi wolnej od czynszu, przeważnie 10% obszaru wsi, oraz sądownictwo niższe nad ludnością. Do niego należały dochody z tego sądownictwa, a czasem dodatkowo jedna trzecia z sądownictwa wyższego sprawowanego przez Zakon. Ciążył na nim obowiązek służby wojskowej w lekkiej zbroi. Zaliczano go do tej samej kategorii co posiadaczy majątków służebnych. Do obowiązków sołtysa należało sprawowanie władzy policyjnej na wsi, dbanie o bezpieczeństwo jej mieszkańców, utrzymywanie porządku, ściąganie czynszów i odprowadzanie ich do kasy Zakonu, prawdopodobnie także ściąganie dziesięciny dla proboszcza.
W latach 1709 – 1710 na terenach Prus szalała straszliwa epidemia dżumy. Pochłonęła ona tysiące ofiar, a najwięcej ucierpiało starostwo piskie. Zaraza nie ominęła także Dąbrówki - wymarła wtedy większość mieszkańców wsi.
W 1737 roku w związku z reformą rolnictwa założono tu
pierwszą szkołę (wcześniej szkoły istniały tylko we wsiach kościelnych), która do 1919 roku pozostawała pod kontrolą duchowieństwa. W szkołach wiejskich powiatu piskiego do końca XVIII wieku uczono wyłącznie po polsku.
Urzędową nazwą wsi obowiązującą na początku XX wieku była pradawna nazwa polska (zniekształcona jedynie przez dodanie sufiksu – en) Dombrowken i dopiero w roku 1938 uległa ona germanizacji i przyjęła nazwę Eichendorf . W 1939 według spisu powszechnego wieś zamieszkiwało 778 osób.
Gromada Dąbrówka została wyzwolona w dniu 20 stycznia 1945 roku. Pierwszym sołtysem był Jakobielskie (miejscowego pochodzenia). Z biegiem czasu przybyli do wsi nowi osadnicy z centralnej Polski. Wieś powoli się zaludniała i już 17 października 1946 roku naukę w trzyklasowej szkole podstawowej rozpoczęło 43 dzieci.
Rok później zorganizowano cztery klasy z liczbą dzieci 72.
W 1958 roku 130 uczniów przeniosło się do nowo wybudowanej szkoły, w budynku tym obecnie mieści się Zespół Szkół.
Dąbrówka od zawsze była typową wsią rolniczą, ale jednocześnie rejonowym ośrodkiem kultury; od 1955 roku posiadała własną bibliotekę, świetlicę i zespół muzyczny. Do roku 1962 własne kino, a od 1964 formy pracy świetlicowo - oświatowe uzupełniał działający we wsi „Klub Rolnika”. Dzieci i młodzież wolny czas mogły spędzać w ogródku jordanowskim i na wiejskim boisku.
Obecnie rolę ośrodka kulturotwórczego, otwartego na potrzeby środowiska pełni szkoła, która proponuje uczniom i ich rodzicom różne atrakcyjne formy współpracy.
to niewielka wieś położona na krańcu gminy, w połowie drogi między Orzyszem a Mikołajkami.
Pierwsza wzmianka o Dąbrówce, wsi czynszowej założonej
na prawie chełmińskim, pochodzi z pierwszej połowy XV wieku, w chwili powstania jej obszar wynosił 70 włók
(1 włóka to 16,8 hektara).
Zakładając wieś czynszową na prawie chełmińskim Zakon wyznaczał zasadźcę – sołtysa, którego obowiązkiem było zasiedlenie nadanego mu na ten cel obszaru ziemi
Zasadźcy z okręgów przygranicznych udawali się zazwyczaj na Mazowsze i tam werbowali osadników. Sołtys otrzymywał dziedzicznie kilka włók ziemi wolnej od czynszu, przeważnie 10% obszaru wsi, oraz sądownictwo niższe nad ludnością. Do niego należały dochody z tego sądownictwa, a czasem dodatkowo jedna trzecia z sądownictwa wyższego sprawowanego przez Zakon. Ciążył na nim obowiązek służby wojskowej w lekkiej zbroi. Zaliczano go do tej samej kategorii co posiadaczy majątków służebnych. Do obowiązków sołtysa należało sprawowanie władzy policyjnej na wsi, dbanie o bezpieczeństwo jej mieszkańców, utrzymywanie porządku, ściąganie czynszów i odprowadzanie ich do kasy Zakonu, prawdopodobnie także ściąganie dziesięciny dla proboszcza.
W latach 1709 – 1710 na terenach Prus szalała straszliwa epidemia dżumy. Pochłonęła ona tysiące ofiar, a najwięcej ucierpiało starostwo piskie. Zaraza nie ominęła także Dąbrówki - wymarła wtedy większość mieszkańców wsi.
W 1737 roku w związku z reformą rolnictwa założono tu
pierwszą szkołę (wcześniej szkoły istniały tylko we wsiach kościelnych), która do 1919 roku pozostawała pod kontrolą duchowieństwa. W szkołach wiejskich powiatu piskiego do końca XVIII wieku uczono wyłącznie po polsku.
Urzędową nazwą wsi obowiązującą na początku XX wieku była pradawna nazwa polska (zniekształcona jedynie przez dodanie sufiksu – en) Dombrowken i dopiero w roku 1938 uległa ona germanizacji i przyjęła nazwę Eichendorf . W 1939 według spisu powszechnego wieś zamieszkiwało 778 osób.
Gromada Dąbrówka została wyzwolona w dniu 20 stycznia 1945 roku. Pierwszym sołtysem był Jakobielskie (miejscowego pochodzenia). Z biegiem czasu przybyli do wsi nowi osadnicy z centralnej Polski. Wieś powoli się zaludniała i już 17 października 1946 roku naukę w trzyklasowej szkole podstawowej rozpoczęło 43 dzieci.
Rok później zorganizowano cztery klasy z liczbą dzieci 72.
W 1958 roku 130 uczniów przeniosło się do nowo wybudowanej szkoły, w budynku tym obecnie mieści się Zespół Szkół.
Dąbrówka od zawsze była typową wsią rolniczą, ale jednocześnie rejonowym ośrodkiem kultury; od 1955 roku posiadała własną bibliotekę, świetlicę i zespół muzyczny. Do roku 1962 własne kino, a od 1964 formy pracy świetlicowo - oświatowe uzupełniał działający we wsi „Klub Rolnika”. Dzieci i młodzież wolny czas mogły spędzać w ogródku jordanowskim i na wiejskim boisku.
Obecnie rolę ośrodka kulturotwórczego, otwartego na potrzeby środowiska pełni szkoła, która proponuje uczniom i ich rodzicom różne atrakcyjne formy współpracy.
